...
Hep gidişlerin vardı olağan
heyecan vericiydi yine de
cunku hep dönüşlerin de vardı
geleceginden eminken beklemek güzeldi
bir gün gec kalmıstın ya eve?
gizli gizli aglamıstım babam nerde kaldı diye
söyliyememiştim kimseye telaşlanmasınlar diye
ne büyük mutluluktu gözyaslarım kurumadan kapıyı çalışın..
gereksiz bir hayıflanmaymıs benimkisi meger..
üniversitede okurken uzaklardaydım senden
yine de ne zaman başım sıkıssa seni arardım
nasıl cözerdin 480 km uzaktan herseyi hala anlamıs degilim..
uzaktık ama yine de güzeldi,
cunku bigün mutlaka dönecektim
ve sen beni bekliyor olacaktın
içim rahattı..
ilk hastalandıgını duydugumda agladım ben de herkes gibi
en kötüsü de ne düşünecegini bilemiyor olmanın yanısıra
ölüm'ün ihtimaler dahilinde olması sanırım..
beynimin türev-integrali almadıgını sanırdım sadece
meger bunu hiç mi hiç almıyormus!
zordu bu ilk şoku atlatmak.
ama yenmiştin bu hastalıgı nihayet 1.5 sene sonra!
ilk kez o dönemde büyüdügümü hissetmiştim
iki yetişkin gibi sohbetlere baslamıstık seninle
demek artık sohbetlerimiz hep böyle olacaktı babamla!
ne güzel..
kontrol sonuclarını ben almıstım
acmıstım zarfı hiç vakit kaybetmeden
ve okuma-yazma biliyor olmaktan nefret etmiştim o an!
kurtulamamıstın?
hastalık büyüyerek devam ediyordu..
ne heyecan verici!
hiçbir şey olmamıs gibi davranmak en zoruydu bu sürecte
içimde bir yara vardı, ama kahkahalar atıyordum dışardan
ne garip..
insan bir şekilde aktörleşiyor demek?
sonuçlar normal, hatta cok iyi!
burnumun kutuplara kadar uzamasına neden olacak koca bi yalandı..
halbuki ben hiç yalan sevmezdim, bilirdin
bir embesil olmayı tercih edecegim anlar başladı sonra
bir hastanede gecen tam 19 gün..
gözümün önünde eridigin
benim ölecegini bildigim
ama hiç bir şey yapamadıgım bir 19 gün
oglum senin mürüvvetini görmek isterdim cümlesini
kardeşime söyledigin an
senin de herseyin farkında oldugunu anlamıstık
bir veda cümlesiydi bu söyledigin
kaldırması hala zor olan
neler oldugunu anlamak istemedigimiz son bilmem kac gün..
sana ilk kez 'seni seviyorum biliyor musun?' dedigim son 2 gün..
ve ne sanslıymısım ki cevabını alabildigim bir son gün
-ben de seni!
eylül 2001
heyecan vericiydi yine de
cunku hep dönüşlerin de vardı
geleceginden eminken beklemek güzeldi
bir gün gec kalmıstın ya eve?
gizli gizli aglamıstım babam nerde kaldı diye
söyliyememiştim kimseye telaşlanmasınlar diye
ne büyük mutluluktu gözyaslarım kurumadan kapıyı çalışın..
gereksiz bir hayıflanmaymıs benimkisi meger..
üniversitede okurken uzaklardaydım senden
yine de ne zaman başım sıkıssa seni arardım
nasıl cözerdin 480 km uzaktan herseyi hala anlamıs degilim..
uzaktık ama yine de güzeldi,
cunku bigün mutlaka dönecektim
ve sen beni bekliyor olacaktın
içim rahattı..
ilk hastalandıgını duydugumda agladım ben de herkes gibi
en kötüsü de ne düşünecegini bilemiyor olmanın yanısıra
ölüm'ün ihtimaler dahilinde olması sanırım..
beynimin türev-integrali almadıgını sanırdım sadece
meger bunu hiç mi hiç almıyormus!
zordu bu ilk şoku atlatmak.
ama yenmiştin bu hastalıgı nihayet 1.5 sene sonra!
ilk kez o dönemde büyüdügümü hissetmiştim
iki yetişkin gibi sohbetlere baslamıstık seninle
demek artık sohbetlerimiz hep böyle olacaktı babamla!
ne güzel..
kontrol sonuclarını ben almıstım
acmıstım zarfı hiç vakit kaybetmeden
ve okuma-yazma biliyor olmaktan nefret etmiştim o an!
kurtulamamıstın?
hastalık büyüyerek devam ediyordu..
ne heyecan verici!
hiçbir şey olmamıs gibi davranmak en zoruydu bu sürecte
içimde bir yara vardı, ama kahkahalar atıyordum dışardan
ne garip..
insan bir şekilde aktörleşiyor demek?
sonuçlar normal, hatta cok iyi!
burnumun kutuplara kadar uzamasına neden olacak koca bi yalandı..
halbuki ben hiç yalan sevmezdim, bilirdin
bir embesil olmayı tercih edecegim anlar başladı sonra
bir hastanede gecen tam 19 gün..
gözümün önünde eridigin
benim ölecegini bildigim
ama hiç bir şey yapamadıgım bir 19 gün
oglum senin mürüvvetini görmek isterdim cümlesini
kardeşime söyledigin an
senin de herseyin farkında oldugunu anlamıstık
bir veda cümlesiydi bu söyledigin
kaldırması hala zor olan
neler oldugunu anlamak istemedigimiz son bilmem kac gün..
sana ilk kez 'seni seviyorum biliyor musun?' dedigim son 2 gün..
ve ne sanslıymısım ki cevabını alabildigim bir son gün
-ben de seni!
eylül 2001
Allah rahmet eylesin, çok etkilendim; hepimiz evladız ve şimdi de bir anneyiz.. Rabbim evlatlarımızdan yüzümüzü güldürür inşallah..
YanıtlaSilsaol canım. amin. Allah sizlere saglıklı uzun ömürler versin..
YanıtlaSil