Kaderin Önüne Geçememek- Kanser Ayı
Kaderin önüne geçilmez diye bir laf vardır. Neden önüne geçmek gibi bir çabamız var. Olmasın. Hayat önümüze çıkan her zorluğa, her acıya rağmen yani kaderin kötü oyunlarına rağmen yaşanılası… Bardağa dolu tarafından bakmak mı dersiniz Poliyannacılık mı bilmem. Acılarla yaşanmıyor bunu bilirim. İnsan yine hayata tutunmaya, yine sevmeğe başlıyor. Unutabiliyor ki zaten teselli bulabiliyor, kaybettiği kişininkine benzeyen gözlerde, sözlerde. Unutmak yaşamaya yol veriyor ama acı da veriyor aynı zamanda. Bir daha hiç hatırlamamaktan korkuyor insan… Ama bir fotoğrafla veya 20 sene öncesine ait nostaljik bir eşyayla kendi çocukluğuna, sevdiğine, kaybettiğine kavuşuyor yine yeniden hayalinde de olsa. 19 yaşında, üniversite ikinci sınıfa başlayacağım günden 1 gün önce babamı kaybettim, kanserden. Üniversiteye gidip rica etmiştim öğretmenlerimden ‘’3-4 ay devam etmesem de sınavlara girebilir miyim, babam rahatsız’’ demiştim yutkunarak. Biri hariç hepsi ‘’tabi’’ demişti. Birisi ha...