annok ve minnok hikayeleri

Ortaokuldaydım, yanlış hatırlamıyorsam. Bir sabah uyandım. Üst katı benim olsun diye o  çok direndiğim ve sonunda elde ettiğim ranzanın teras katında( J ) açtım gözlerimi. Her sabah aynı değil miydi? Aynıydı elbette. Ya güneşli, ya yağmurlu ya da kapalıydı sadece.. Yine gece bitmiş, gün aydınlanmış; uyku bitmiş ve gözlerimi açmıştım. Yüzüm karşıdaki kitaplığa dönüktü. Her sabahki gibi bir süre oradaki bibloları seyrettim donuk bakışlarla, ayılmayı bekledim. Sersemliğimi atıp yataktan kalkmak istediğimde anlamıştım, o günün her sabahtan farklı olduğunu. Yürüyemiyordum! İki ayağım da tutmuyordu?? Şimdi çocuklarımdan birine olsa aynı şey, hemen ambulans çağırır, sonra da gitmedik profesör bırakmazdım J Eskiler cok rahatmış… Babam beni kucağına aldı, ranzadan indirdi. Çok korkmuştu –hanım ne oldu bu kıza hay allah napsak ki, dedi. Annem -bir şey olmaz geçer, dedi J Hatta yakın akrabalardan –numara yapıyordur, diyen vicdanlılar bile cıktı:) Önce bacaklarıma masajlar yaptı annem. ...

Tozlu raflardan indirdim demek isterdim amma yıllardır bir poşetin içinde bekliyordu babamın şiirleri :) Her sene ‘bunları kitap haline getireceğim’ derim derim de hamileliklerimden ve doğumlarımdan fırsat olmaz:P Şimdi zaten evden dışarı çıkamıyorum 2 cocukla:D  yani çıkmamayı tercih ediyorum.  Bari vakir buldukça word’e yazayım şiirleri ve basım için hazırlıklarımı yapayım dedim. Gecen sene anneler gününde eşimden, bizim çocukluğumuza ait  eski videolarımızı DVD yapmasını rica etmiştim.  Aldıgım en güzel hediyeydi bu J   Tekrar babamı izlemek.  Hep yüzünü unutacağımdan korkuyordum ki nerdeyse unutmuştum da,  video sayesinde tekrar hatırladım.  12 sene olmuş dile kolay. NOT: Kitap basımı için ne yapmak lazım, öğrendikçe yazacağım.  Hani kitap basmak isteyen olursa diye:D

Tüm ortaokul ve lise hayatım boyunca psikolog olmak istemiştim. Ayşe Kulin’in bir kitabı vardı; ‘Adı: Aylin’. Daha da körüklemişti bu isteğimi. Hayal miydi ideal miydi hala bilmiyorum J Lise son sınıftayken, herkes gibi, hem okula hem dersaneye gidiyordum. Eve gelmem 9-10’u buluyordu. Buz gibi havalarda gelmek bilmiyordu bizim semtin otobüsleri. Hala hafızamdan silinmez o kırmızı otobüslerin üzerinde yazan ‘kardeşler-kurtini’ tabelası. Tanıdık birini görmüşüm gibi heyecanladırırdı beni. Kardeşlerimin içinde sadece ben, ortaokul dönemimde (4 yıl), koleje gitmiştim. Kader… Ben tam ortaokula başlayacağım zaman, babamım bir arkadaşı -illa buraya gönder çocuğunu İngilizce öğrenir, deyip durmuş ve bu da bana kısmet olmuştu. Lisede ise, kendi isteğimle, devlet okuluna geçmek istemiştim, çünkü arkadaşlarımın çoğu devlet okuluna geçmişti. Birkaç sene sonra ablam ÖSYS’ye girmiş ve sadece özel üniversiteleri tutacak kadar puan almıştı. Hazır ben de özel’de okumuyorken, bu sefer a...

Evet evet.. doğdu pamuk kızım:) İkinci bir çocuğu nasıl ilki kadar seveceğim acaba diye düşündüm tüm hamileliğim boyunca. Yani elbet sevecektim ama nasıl olacaktı çok merak ediyordum. Öyle de bir oldu ki. Sevesim, öpesim, yiyesim geliyor bu mıncırığı! Torun gibi. Baldan tatlı. Özlemişiz bebeği yahu! Ha gel gör ki yorgunluktan sü rü nü yooo ruum! her kasım, her eklemim bırakın ağrımayı ağlıyor!:) Amma velakin. Bir tane daha bile yaparım hele şunu bir atlatayım:P Üstüne Cemre daha 1 aylıkken bakıcım da kactı:) Güleyim mi aglıyayım mı? neremle aglıyayım, afedersiniz, bilemediğim günler yaşadım=) Kızım şu an 3 aylık, çok daha iyiyiz. Hala uykusuzuz ama emzirdiğim sürece buna yapacak birşey yok. Vesselam uzunca bir aradan sonra............... döndüm.   Not: Ayrıca tekrar yazmama vesile olan sevgili Zeynep ablacıgıma ve Diloşuma cok tesekkürler! :)